Ewa Wolf

Studiowała kulturoznawstwo na UWr, fotografię w Wyższym Studium Fotografii AFA, oraz teolgię protestancką na EWST.

Góralka, fotografka, performerka, tancerka związana z Teatrem Małym w Tychach.

Interesuje ją to co prawdziwe, oczywiste, prozaiczne, brzydkie i stabuizowane. Ciekawi ją Człowiek, jego emocje oraz ciało, które przemija, ulega presji czasu, nadwyręża się, napina, kumuluje emocje, rozpuszcza się w ruchu. Wyizolowane, samotne, a jednocześnie przynależące, będące częścią oraz iluminacją czegoś Większego, tracące ostrość i podmiotowość w szerszym kontekście.

Fotografię traktuje jako środek wyrazu pozwalający na oswajanie lęków zarówno jednostkowych jak i zbiorowych, pokonywanie przepaści kulturowych oraz narzędzie terapii: fotografowała kobiety po mastektomi, anorektyczki, osoby, które przetrwały Auschwitz, ludzi wyjętych spod prawa.

Uważa, że próba odsłonięcia i opowiedzenia prawdy przed obiektywem ( bez względu, na to po której stronie obiektywu znajduje się narrator.) często stanowi początek procesu zdrowienia. Uważa, że fotografia często stanowi katalizator procesów samopoznawczych i samonaprawczych.